Vandaag om 04.30 uur gaat de wekker want om 05.00 uur worden we opgehaald om naar de Samariakloof te worden gebracht.

De Samariakloof is ongeveer veertien miljoen jaar geleden ontstaan doordat de rotsen spleten door verschuivingen in de aardkorst. In 1962 is het gebied van de Samariakloof uitgeroepen tot nationaal park omdat er bijzondere planten groeien en zeldzame dieren leven, zoals de bedreigde Kri Kri geit. In de kloof ligt het dorpje Samaria, dat sinds1965 niet meer wordt bewoond. In de kloof vindt je ook enkele kleine Byzantijnse kapelletjes. Vaak in de buurt van een waterbron. Rondom deze bronnen zijn rustplaatsen gebouwd, die op hun beurt vaak de naam van de kapel of nederzetting dragen.

Terwijl wij staan te wachten op onze bus lopen er enkele mensen voorbij die nu pas hun bed gaan opzoeken. Best wel een raar contrast, wij met onze wandelschoenen en een fles water, zij op hakken en een glas drank.

De bus rijdt via Rethymnon richting Chania en daar buigt hij af om aan de 1300 meter klim naar boven te beginnen. We zien heel mooie uitzichten, maar ik heb ook veel bloedstollende momenten als ik naar beneden kijk.

Onze Russische ‘zeer gebrekkig' Engels sprekende gids legt uit om welke tijd we welke rustplaats voorbij moeten zijn want we mogen de boot om 17.30 uur niet missen en geeft ons een kaart waarop we kunnen zien waar de verschillende rust en waterplaatsen zijn. Ze legt ons uit dat we ons moeten afmelden als we de kloof uitgaan omdat er anders een zoektocht opgestart wordt. De startkaartjes moeten we dus goed bewaren.

Om 10.30 uur komen we aan in Xyloskalo en kunnen we eindelijk aan de 18 km lange tocht beginnen. We lopen in het begin nog allemaal in een rij naar beneden wat niet echt lekker loopt, maar uiteindelijk verspreidt iedereen zich toch wel.

We lopen over keien en langs een houten reling de diepte in en zien daar de ‘ambulance' staan. Als er iets mocht gebeuren met je in de kloof ben je hierop aangewezen om de kloof uit te komen. Pff best een benauwend idee eigenlijk.

Na een uurtje gaan we op een hele grote steen in naar beneden kletterend water zitten en eten daar ons brood ontspannen op. We genieten van de rust en het koele water.

Op sommige stukken staan borden dat het gevaarlijk is omdat er stenen naar beneden kunnen vallen en dat doorlopen gewenst is. Dat lukt de eerste kilometers nog aardig, maar naarmate we verder de kloof in zijn kunnen we niet zo hard meer lopen.

We lopen alleen maar over keien en rotsen en op een gegeven moment heb ik zo vaak mijn tenen gestoten dat ik het gevoel heb dat mijn nagels vol bloed zitten. Ik durf mijn schoenen niet uit te doen want om ze daarna weer aan te doen lijkt me geen pretje. Denise heeft precies hetzelfde gevoel en met opgekrulde tenen lopen we verder om ons zelf maar niet meer te stoten.

Als ik van een grote rots wil afstappen gaat het fout en klapt mijn enkel dubbel en lig ik ineens op mijn kont. Mijn enkel en hand doen zeer, maar snel weer opstaan en dorlopen want er lopen allemaal mensen om ons heen. We klauteren over houten bruggetjes en zien dan eindelijk de IJzeren Poort! Nu is het niet ver meer.

Wat een opluchting als we aan het eind van de kloof zijn. YES YES YES, we hebben het gehaald! In vijf uur hebben we de tocht gelopen. We geven onze kaartjes af en gaan bij het eerste de beste zaakje wat we tegenkomen zitten en bestellen een verse jus d' orange. Als ik mijn schoenen dan eindelijk uit kan doen zie ik dat er helemaal geen bloed zit..... maar wat een verademing om weer op mijn slippers te lopen.

Als we in Agia Roumeli aankomen neem ik eerst een duik in de Libische Zee voordat we naar het restaurant gaan waar we moeten verzamelen. We bestellen een pita Gyros en ik neem een heerlijke Metaxa met cola light. De boot vertrekt om half zes en met een slakkengang varen we naar Chora Sfakia waar de bus op ons staat te wachten.

Ik heb het ijskoud en de terugreis duurt erg lang. In het donker rijdt de chauffeur aardig door, maar we zijn toch pas om 23.00 uur terug in het hotel.

Bij de poolbar bestellen we allebei twee drankjes die we meenemen naar onze kamer. We gaan genieten in een warm bad en dan op ons eigen terras nog een drankje en een sigaretje roken.

Als we in onze kamer zijn zit er een hagedis van zo'n 10 cm. op de muur. Denise probeert hem eerst te verjagen, maar hij blijft zitten waar hij zit. Ik pak dan de vuilnisbak en wil deze over hem heen zetten zodat ik hem daarna in het gras kan zetten. Als ik dat doe gaat hij rennen en valt zijn staart op de grond. De staart blijft bewegen en ik voel me best schuldig dat ik zijn staart heb afgehakt! Ik besluit de receptie maar te bellen om te zeggen dat er een beest in onze kamer is en of iemand hem kan komen weghalen. Als de man vraagt of hij groot is, antwoord ik: 'Ik weet niet wat jullie groot vinden, maar ik vind hem groot'. Binnen 5 minuten stond er een beveiliger die ons naar buiten stuurde en de hagedis uit onze kamer haalde. Eindelijk konden we gaan slapen.

Morgen weer een wekker, dit keer om 07.30 uur